"gözler kalbin aynasıdır"

robotların gün gelip de dünyayı ele geçireceğini düşünen ve her robotik gelişmeyle endişeleri şiddetlenen çok insan var. "çocuğumun bana benzemesinden korkuyorum" gibi bir şey bu; yersiz bir korku sayılmaz galiba? insanımsı robotların varabilecekleri en üst nokta "tıpkı insan gibi" hareket edebilmek, düşünebilmek olsa gerek; sınırları ve hedefleri belli. gerçi "insan olmak" çok kaypak bir kavram, hangi insanı, kimi model alacaklar? olasılıkla, hem fiziksel hem de zihinsel bakımdan üst seviyelere ulaşmış insanlardan bir karışım hedefleyeceklerdir. bir sporcu kadar atletik, bir fizikçi kadar zeki, bir siyasetçi kadar kurnaz.... e yani robotlar nihayetinde yetenekli ama kaçınılmaz olarak hırt bir insan olacaklarsa, evet, gelecek korkutucu ve karmaşık olacak gibi geliyor bana da. bir yandan da insanlar kendilerini geliştiriyorlar: homo evolutis varlıklar olma yolunda ilerliyorlar. ama onların hedefleri robotların hedefinden daha yüksekte; "insan olma"nın ötesinde... ama şimdi şakalaşma, eğlence zamanı. kabloları kafasından sarkan "ilkel" robotlar, soruları cevaplıyorlar ve her geçen gün, onların cevaplarıyla biraz daha şaşırıyor, biraz daha eğleniyoruz. ama bir dakika; sadece bir an için gözüme çarpan bir ayrıntı var: bu robot amca, "dünyayı ele geçirip, biz insanların canına okuyacak mısınız?" sorusuna, "sizleri seviyorum, üstümde emeğiniz var, hakkınızı yiyecek değilim. sizleri güvenli ve huzurlu olabileceğiniz yerlere kapatacağım ve orada, kafesler ardında her zaman güven içinde yaşayacaksınız" gibi bir cevap veriyor. gelsin kahkahalar! sen önce sarkan kablolarını topla be! sonra gülerek, robotun "şakasına" cevap veriyor eleman, karşılıklı gülüşüyorlar. fakat bir an için, videoda 34. saniyeye denk gelen bir anda robot amca'nın kısık gözleri gerçekten de insanı endişelendirebilecek bir detay barındırıyor bence: orada ışık var, sabır var, çok büyük bir sinsilik var. şurada gördüm: geekologie.com